Achttien man sterk op de spinfiets. Het was een indrukwekkend gezicht om de pedalen rond te zien gaan in verschillende snelheden. Trainer Ron deed niet onder voor de anderen. Geert kon aardig meekomen. Appie was bang voor koude benen, want hij had als enige een trainingsbroek aan; Erwin viel het meest op met oranje schoenen en John L zag af en toe zo groen als zijn tenue.
De duidelijke en strakke commando’s van de instructrice Shirley deden de mannen afwisselend recht-op-de-fiets staan, de billen naar achter steken en over het stuur hangen. De meest aangename opdracht was: “en ga maar weer zitten”.
Dat de groep zich halverwege de training nog niet volledig had ingespannen bleek wel uit het al dan niet zuiver meezingen met de muziek en uitgebreid applaudisseren voor elkaar, dus was het vervolg: zet hem maar een kwart slag hoger, doelend op de weerstand op de wielen. Het einde naderde. Nog even acht minuten klimmen in vier sessies; Defcon one.
Ik heb met respect de inspanningen gevolgd. Het was zwaar, dat zeker, en opgezweept door muziek en instructrice vloeiden de zweetdruppels ruimschoots.
Nuttig, gezellig en even lekker bezig geweest. Ik voel me een beetje schuldig; dus maandag a.s. ga ik ook weer op de fiets naar mijn werk. Twee x 19 km mannen. Beetje solidair dus;
maar dan wel met trapondersteuning, zeg ik eerlijk…
